Jes 40, 1-5

Jes. 40, 1-5.

Denne delen av Jesaja-boka kalles Trøsteboka, særlig etter uttrykket i v. 1. Det viser folket at Gud ikke bare dømmer, slik det har vært forkynt i første del av boka. Jesja er evangelisten i GT, og her kommer det fint fram. Her finner vi noen av de fineste eksempler på evangelieforkynnelse.

Historisk sett profeterer Jesaja om at det forestående fangenskapet i Babel skal ta slutt, slik også Jeremia har forkynt. Jer. 29, 10. Likevel rekker bibelordet langt utover den historiske situasjonen.

Profeten skulle nå forkynne for folket, og han fikk et godt budskap. Det er gyldig til alle tider og har ingen grenser. Slik er også vi sendebud i Kristi sted, 2. Kor. 5, 20. Og vårt budskap er alltid: Det står skrevet. Vi bærer ikke fram tanker og drømmer og egne ideer.

Som Jesu vitner har vi ikke noe annet enn Guds ord – og den erfaring vi har med Ordet. Vi kan ikke forandre det. Vår nød er at folk må høre!

Tal vennlig til Jerusalem, står det. På grunnteksten står det egentlig: Tal til hjertet (al-lev). Og det er viktig. Gud må få nå vårt hjerte og dermed hele oss. Det er ikke nok å høre og lære det med forstanden. Gud må få tale til ditt indre, din sjel. Først da fanger du opp evangeliets hemmelighet.

Hva skulle Jesaja tale?

1. Striden er slutt.

a. Før jødene var det utvilsomt fangenskapet i Babel. Etter 70 år skulle de bli fri. De hadde et løfte om frihet. Det hadde profetene sagt. Fangenskapet var straff for synd og ulydighet mot Gud. Men Herren gjør ikke det for alltid. Han tukter i sin nåde, og det betyr at han kommer tilbake med et nytt bud om frihet. Salme 89, 33-34 sier: Min miskunnhet tar jeg ikke fra deg. Det er nådeforkynnelse.

b. Dette peker videre i den profetiske frelseshistorien. Et punktum for striden ble satt på Golgata. Jesus gjorde slutt på all strid om frelsen. Han kjempet i Getsemane-hagen, og svetten ble som blod. Et steinkast fra de andre lå han i bønn og kamp. Disiplene sov og skjønte lite av det som foregikk nettopp da. – Deretter gikk veien om dommerstedet til Golgata kors. Han segnet under byrden på veien, men til siste sekund var det en strid. På korset lød så seiersropet: Fullbragt. Joh. 19, 30. Det var bare ett ord på Jesu språk: kulláh.

c. Likevel strir mange fremdeles. De tror de må arbeide og streve for å bli frelst og bli slik Gud vil ha dem. De glemmer så lett at utenfor Kristus er striden håpløs. Ingen synder kan bryte syndelenkene og bli fri av egen kraft.

Eier du fred med Gud? Så lenge du strever i egen kraft, vil du merke at synden er sterkere enn dine krefter. Du er fange i dine synder og bundet til evig tid. Det er situasjonen.

Da sier evangeliet i Ordet: Striden er endt.

Tro på Jesus, legg deg ved korset. Det skjer det veldige: Jesus setter deg fri og løser deg. Du er FRI. – Da skal profeten forkynne noe mer, grunnen til at striden er slutt.

2. Skylden er betalt.

Det er en god trøst. For den skal ikke betales to ganger.

a. Vår skyld er vår synd. Vi har en ubetalelig gjeld hos Gud. Straffen er døden, den evige i fortapelsen. Mennesket er under Guds dom og vrede på grunn av synden.

b. Guds ord viser oss også til Jesu død. For våre synder er der. Han tok vårt skyldbrev og naglet det til korset, Kol. 2, 14. Senere skal Jesaja skrive at straffen ble lagt på Messias, kap. 53, 5. Det var din og min synderegning som ble betalt med Jesu eget blod.

”Hver dråpe blod forkynner meg: se, her hvor høyt jeg elsker deg!” Og i Åp. 5, 9 står det at Jesus med sitt blod kjøpte oss til Gud fra alle stammer og folk.

Dette er Guds trøst til synderen. Da ser vi at årsaken til vår endeløse strid er vår synd. Og den ble fjernet av Jesus langfredag. ”Det kostet Jesu dyre blod å frelse meg en dag!”

Er du fornøyd med det?

3. Vi har fått dobbelt igjen for alle våre synder.

Det er Guds gave til de frelste. Han tar imot oss og tilgir all vås synd. I tillegg har han gaver til oss. En synder får noe av Gud når han kommer til Jesus. Det skjer noe med oss når vi tar imot ham. Livet får et nytt innhold og et nytt mål. Vi kan synge frimodig: ”Min fremtids dag er lys og lang, den rekker bakom tidens tvang.”

Og denne gave er dobbel:

a. Først får vi tilgivelse for alle synder. De er forlatt og glemt av Gud. Om kort tid vil han skrive noe veldig om dette: ”Jeg, jeg er den som utsletter dine misgjerninger for min skyld, og dine synder kommer jeg ikke i hu.” Kap. 43, 25. Det er store ord til en gudsfornekter og forbryter. Gud er så mektig at han kan utslette alt i vårt liv. Og det gjør han, selv om vi ikke ser det just nå. Og han glemmer alt sammen – selv om du og jeg husker mye med sorg. Og han gjør det på grunn av seg selv. Der var ingen grunn i oss. Men Gud har ordnet det.

Og i kap. 44, 22 kommer noe mer: ”Jeg utsletter dine overtredelser som en tåke og dine synder som en sky.” De er borte. Det er Guds gave til deg.

b. Dernest: Han gir oss et nytt liv. Vi får full oppreisning. Han gjør oss og erklærer oss rettferdige for sitt åsyn. Forbryteren blir frikjent – og i tillegg blir han et Guds barn. Han blir en prins i Guds rike.

Paulus skriver: Så er du ikke lenger trell, men sønn. Gal. 4, 7. Og er du sønn, da er du også arving ved Guds, sier han. Dette er vel litt av det Johannes så inn i da han skrev: ”Av hans fylde har vi alle fått, og det nåde over nåde. Joh. 1, 16. Og Jesaja sier litt senere: ”Jeg vil gi deg skatter som er skjult i mørket,” kap. 45. 3. Rikdommen i Gud er nok for en del skjult for tanke og tro nå. For her er vi skrøpelige, og vi tåler slett ikke så mye.

Men en dag skal det skje som skriver i kap. 40, 5: ”Herrens herlighet skal åpenbares.” Det blir en stor dag. Da ser vi til fulle at vi fikk mer enn nok hele veien i livet. – Og i Guds ord kan du lese og se litt mer allerede nå. Amen.

Jes 40, 10-11

Jes. 40, 10-11.

Denne teksten talar om at Gud vil koma til folket. Menneska kan aldri røma bort frå Gud. I Salme 139, 5 er det sagt slik: På alle kantar er du kring meg. Han vil innhenta oss før eller seinare, for som skapar og Herre har han rett på oss. Og dette stiller oss til ansvar.

Mange ser ut til å ikkje bry seg. Dei har liksom avskrive han. Men Gud lever likevel. Og han kjem til oss på to måtar.

A. Han kjem med velde, v. 10.

Det viser at Gud er mektig, han er i stand til alt. Det ser nok ikkje slik ut i dag. Det ser nokre gonger ut som om Gud er død, som ein engelsk biskop sa for mange år sida. Eller at han kanskje har gitt opp.

Det vonde herskar mange stader nå. Kva meiner Gud med det? Mange av oss truande lir og tenkjer: Korleis skal det gå med folket? Det er lite vekking og mange ser ut til å vera sløve. Verda turer fram på sin måte uanfekta. Og skulen har langt frå den kristne basis den ein gong var bygt opp på. Djevelen er på offensiven.

Har kristendommen nokon sjanse? DET må fylla oss med naud.

Slik var det for profeten. Han såg folket profetisk i fangenskapet i Babel. Han visste me ville tvila og vera freista til å gi opp. Då sa han: Sjå, Herren kjem. Det er og vår von. Det er ein lovnad me må halda fast på. – Han kjem med velde og makt, og det tyder:

1. Han kan gjera folket sitt fri. Gud er med sine. Og det skjer i rett tid og på hans måte.Det har alltid vore slik, sjølv om me ikkje skjøna alt han gjorde. Det ser me t.d då Jesus vekte opp Lasarus, Joh. 11, 40. Der sa Jesus til Marta: Sa eg deg ikkje at dersom du trur, skal du sjå Guds herlegdom. Og Moses skriv i Salme 90, 4: Tusen år er som dagen i går for Gud. Men det er ikkje lett å tenkja slik for oss alltid. Me har det ofte travelt og vil sjå utfriinga straks. Jødane måtte vera 70 år i babel før fridomen kom. Det tålmodet må me og læra.

For oss gjeld det i alle slags trengsler. Gud er med oss og vil fria oss ut. Til så lenge må me seia som Moses: Ein bustad er den eldgamle Gud. 5. Mos. 33, 27. Ta din tilflukt der og du er trygg.

2. Gud kjem og med dom. Det gjeld både verda og Satan. Guds rike skal sigra til sist. Domen vil koma – den kjem og i Guds time. Lat oss berre rekna med Domedag, kjære folk. Det er Guds tale og ikkje vår. Op. 20, 11ff.

B. Dinest kjem han som hyrding. V. 11.

Det viser oss korleis han er med sitt folk. Biletet er kjent både i GT og NT. Og Israels folk skjøna det godt når nokon tala om hyrdingen. Det viser at Gud tek seg av oss slik hyrden hjelper sauene.

Frå GT er Salme 23 godt kjent for folket. Der skriv David at Herren er hans hyrding. Han set altså si lit til Gud. Og Jesus seier i Joh. 10, 11: Eg er den gode hyrde. Det er han som kjem til oss. Han er vår von og vår redning. – Kva skal hyrden gjera?

1. Han skal gjeta sauene. Han vaktar dei mot villdyra, ulven og reven og løva og mot røvarar. Djevelen er aktiv mot Guds folk. 1. Pet. 5, 8 seier: Han går ikring som ei brølande løve. Han lokkara oss kristne til synd, til å verta sløve og likegyldige i gudslivet vårt og enda som ein lunka og fråfallen.

Skal me bli berga i ei slik stund, må me halda oss når til Gud. Slik seier Ordet. Jak. 4, 8. Det er ikkje ei lovisk haldning om noko eg må gjera. Det er ei åndeleg lov i Guds rike. Hvis du ikkje vil frysa ute ein vinterdag, må du ta på deg mykje klede. Det er berre slik. – Noko av det same gjeld om me skal verta brukt av Gud til å vinna sjeler. Den sløve og kalde kristne kan lite brukast av Gud. Han treng varme sjeler i misjon og arbeid i Guds rike.

2. Han skal bera dei i armen. Dei veike og dei små treng ein ekstra sterk arm om segt. Og er me ikkje alle det? Jesu vil ha barna – han velsigna dei. Mange er ute etter barna i dag, for dei er framtida. Er kristne heimar vakne for det nå? Fortel du dei om Jesus og leier dei inn til han?

Ve over dei som forfører ein av desse små, sa Jesus ein dag. Eg trur det er mange slike forførarar nå. Nokre tek politiske grep som gjer at dei mest aldri får høyra om Frelsaren. Korleis kan dei velja rett når dei ikkje kjenner anna enn TV og banning på gata og anna verdslegdom? Her har djevelen gjort eit grundig arbeid. Guds folk må ta dette arbeidet frå han! For Gud elskar dei små.

3. Han vil bera oss. Alle kan bli trøytte i livet. Og somme dagar og tider er verre enn andre i så måte. Og det er ikkje synd å bli trøytt. Det fortel at me arbeidar og strevar for våre. Ein ting er at me gjerne må sjå etter om me gjer noko unaudsynleg, som ein like godt kunne lata liggja til ein annan gong.

Men når trøytleiken er uunngåeleg kan me gå til hyrden. Han vil bera oss, står det. Luk. 15, 5. Og dei som ventar på han, får ny kraft. Det er ei god sanning at Jesus tek seg av den skrøpelegte og elendige. Lat oss takka for det.

4. Han skal leia lamsauene. Han fører dei på rett veg når me berre let han sleppa til og let oss leia. Då går han med oss heilt til porten der me kjem inn til slutt i himmelen.

5. Hyrden set livet til for sine. Joh. 10. 15. Det tyder at han gjer alt for å berga sine. Ikkje noko offer er for stort då. Det viste han på krossen. Då døydde han for oss, og tok bort skuldbrevet. Har du teke imot han?

Jes 40, 28-31

Jes. 40, 28-31. Den trøytte får kraft.

Desse orda er tala til truande. Det er gode ord for dei som treng det særskilt, i tunge motgangstider. Men ordet i v. 28 høver nok på mange som slit: Veit du det ikkje, og har du ikkje høyrt det? Sorg og motgang vert som eit stengsel for det Gud har sagt. Det dreg eit teppe over Guds ord og lovnader.

Profeten får vera ei røyst frå himmelen som minner folket i trengsel om dette. Gud er ein evig Gud, skaparguden som har all makt i si hand. Her får han ein mektig attest: Han blir ikkje trøytt – det motsette av vår oppleving. Men av di han er skapargud, veit han alt om oss og kjenner våre svake sider. Det er difor han kan hjelpa.

Nå seier profeten med sigerstone og triumf: Han kan hjelpa deg!

Me kan bli trøytte og slitne, det er menneskeleg. Me er nokre gonger trøytte av oss sjølve – og av andre menneske. Det slit på oss, og me slit på oss sjølve. Me kan verta slitna i arbeidet for Gud og føla at alt går imot.

Grunnane kan vera mange. Synda i alle former gjer noko med oss. Ulydnad mot Gud er ikkje lett i lengda. Og vanleg arbeid kan slita så mykje at det ikkje vert overskot eller resursar til åndeleg stille og tid for Gud. Ja, til og med lediggang er av det vonde ved at den skaper livslede med tankar om at livet ikkje er verd å leva. Dårleg økonomi gjer det same.

Då er vegen kort til dødstanken og fortviling. Profeten Elia hadde det slik ein gong, 1. Kong. 19, 4. – Då er det viktig å gå rett veg, og ikkje gjera noko i hast. Det ber ofte galt av stad.

Då seier Guds ord her: Dei som ventar på Herren…. Der ligg løysinga. For då set du di lit til Gud og går ikkje utanom han. Å venta lenge kan vera vanskeleg, det krev tålmod. Det er likevel Guds veg. Der vil han ofte læra oss noko som me elles ikkje kunne læra og skjøna.

Og dei får ny kraft! Du opplever at Gud er med deg – på ein måte som aldri har visst før. For Gud kjem alltid med hjelp i sin time. Og det er alltid rett tid.

Dei lyfter vingene, står det. Gud syner deg sin himmel og sin krans, og at du har ein plass der. Du får tilgjeving for alle synder, og mot til å halda fram på vegen. Og krafta i det motet er at Han sjølv er med kvar stund og time. Du er aldri åleine på vegen. Det ligg kraft gøymt i det ordet. Gud signe deg som slit, til å kasta børda av på Jesus, som ordet gjev oss løyve til. 1. Pet. 5, 7 og Salme 55, 23.

Jes 41

Jes 42, 1-9

Jes. 42, 1-9.

Dette er den første Herrens-tjener-sang i Jesajaboken. De andre står i kap. 49, 50 og 52-53. Blant evangeliske bibeltroende kristne er det vanlig å se på disse ”sangene” som profetier om Messias, oppfylt i Jesus Kristus.

Historisk er det situasjonen i et framtidig fangenskap det handler om. Da ville folket komme i trengsel på mange vis, og de behøvde trøst, jfr. Kap. 40.1f. De behøvde et håp og løfte om befrielse.

Men et menneske trenger noe mer enn utfrielse fra et jordisk fangenskap. Vi trenger hjelp i vårt sjelsliv, og det er hovedoppgaven til Herrens tjener. Han skulle komme direkte fra Gud, som vil støtte og salve ham til tjenesten, v. 1. Og Mat. 12, 17-18 sier at det ble oppfylt i Jesus. Her siterer Jesus Jes. 42.

Der ser vi altså at ordet her er sagt om Jesus. Han er Guds utvalgte tjener. Og her ser vi litt av hans oppgaver på jord, jfr. Kap. 61. Flere ting er nevnt som vi skal stanse kort for.

1. Han skal føre retten ut til hedningene.

Det er mye urett på jord. Det ser vi bl. a. i Rom. 1, 29: Mennesket er fullt av all urettferdighet. Og det er på grunn av syndefallet. Etter den dag kjenner ikke mennesket Guds lov og vilje. Guds rike er ukjent og fremmed for folk. Vi er jordiske og opptatt av dette livet. Nå vil Gud løfte oss opp mot den himmelske verden.

Retten – det er evangeliet. Jesus skal opprette sitt rike. Det er ikke politisk eller økonomisk og av denne verden. Han vil bo hos oss, i synderhjerter. Og det kan bare skje ved syndenes forlatelse. Da stiger Gud inn med all sin nåde og gave.

Det er i grunnen ydmykende. Vi kan ikke få det til selv. Alt må være gave og nåde og skje ved troen.

Men evangeliet gjelder alle folk, det skal ut til hedningene. Det er de som ikke har hørt noe om dette før og som ikke kjenner den levende sanne Gud.

Men de venter på ham. De er ikke klar over at de venter på det kristne budskapet. Til det er de for bundet i synden. Men i hvert menneskehjerte er der en lengsel etter noe mer enn dette livet. Og de tilber egentlig den ukjente gud, Apg. 17, 23. Også i de fjerne kyster, v. 4, er det slik. Derfor må evangeliet ut til alle land og folk, som misjonsbefalingen sier. Mat. 28. 18-20.

2. Han skal ikke skrike

Det gjør hedningene og roper til sine guder for å få svar. Han skal heller ikke rope for å skaffe seg autoritet og få tilhørere. Han prøver ikke å bli populær ved å være offentlig.

Og Jesus sier: Lær av meg, for jeg er ydmyk og saktmodig av hjerte. Mat. 11, 29. Han er ikke lik en seierherre som kom hjem fra krigen. Han lot rope ut for folket at han hadde vunnet over fienden.

Hans måte å være på er egentlig det motsatte av alt jordisk og menneskelig. Jesus er så helt annerledes enn alle andre. Han er Gud og fylt av Guds egen Ånd, v. 1 her og kap. 11. Da behøver han ikke menneskelige virkemidler for å få fram budskapet. Det guddommelige budskapet bæres fram på en guddommelig måte.

3. Han skal åpne blinde øyne, v. 7.

Her er det ikke tale om legemlige øyne. Jesus gjorde nok det også. Men det er ikke det vesentlige. Han skal åpne våre åndelige øyne. Til alle tider har folk vært blinde for Guds sak. Mange ser bare moro og penger og ære og makt. Det er ingredienser i det verdslige livet. Som grevlinger blir folket blinde i den jordiske verden.

Mange ser ikke sjelens verdi. De forstår ikke at evigheten betyr alt og forsøker å si til seg selv og andre at døden er slutten. Og de ser slett ikke Guds kjærlighet.

Derfor går mange lei av livet. De ser ingen menig ni å leve livet. Det kan være økonomiske årsaker eller andre menneskelige forhold. Noen velger det mest drastigste: å ta sitt eget liv.

Jesus kan gi de blinde et nytt åndelig syn. Da begynner de å synge som salmedikteren: ”Når Jesus kommer, kjært at sige, det blir et ganske annet liv.” For da får du også et syn av himmelen. Og det overgår alt annet.

4. Han skal føre fanger ut av fengslet, v. 7.

Også dette må være åndelig å forstå, slik det er i kap. 61. Det er ikke politisk revolusjon eller en ny økonomisk verdensordning her.

Nei, Jesus sa: Hver den som gjør synd er syndens trell. Joh. 8, 34. Synden binder mennesket, og det kan aldri løse seg selv. Det verdslige mennesket er bundet het til dommen kommer. Og det i seg selv er et dypt mørke.

Her vil Jesus så gjerne løse folket. Han vil føre deg ut. Han vil ikke du skal leve og dø der. Får da Sønnen frigjort dere, blir dere virkelig fri, sa han. Joh. 8, 36. Og til frihet har Kristus frigjort oss, skriver Paulus, Gal. 5, 1.

Jesus løser oss fra dommen, syndens makt i livet og syndeskylden.

En synder blir et Guds barn, ved troen på Jesus. Bare han vil slippe til iblant oss!

5. Han vil ikke knuse det knekkede rør, v. 3.

Her er vi inne på hvordan Jesus behandler menneskene. Og her viser han hvordan vi egentlig er når vi står alene. Da er vi mislykket. Da ramler alt sammen for oss, alle håp og drømmer forsvinner som dogg for sol. Du føler deg ribba for alt og kan ingen ting. Også ditt kristenliv og tjeneste for Gud følest avmektig.

Hvordan møter Jesus oss da? Han vil ikke knuse oss – det hadde vært lett for ham. Og han vil ikke slukke det vesle lyset du alt har. Jesus Kristus er kommet for å helbrede deg og hjelpe deg.

Men veiken må renses for at lyset skal lyse bedre. Noe må klippes av. Er det kanskje blitt for mye av deg selv?

Nå forkynner jeg nye ting, sier han i v. 19. Og i kap. 43, 19: Se, jeg skaper noe nytt. Det vil han gjerne gjøre allerede her på jorden. Men endelig i Guds himmel skal det bli fullstendig sant: Jeg gjør alle ting nye. Åp. 21, 5. Jesus kan virkelig gi livet ditt et nytt innhold.

Her er han som kan løse hver syndebunden trell,

Her er han som kan øse trøst i hver bange sjel.

Jes 43, 1-

Jes. 43, 1.

Her er nokre gode velsigna ord for eit menneske. Det er Herren sjølv som talar til Israel. Han er Gud og ingen annan, kap. 43,10-13. Dei trong dette og fekk hjelp av det. Han var dei utløysar, jfr. Kap. 47, 4: Utløysaren vår, namnet han ser Herren, Allhærs Gud. Han er skapar av heile universet.

Og nå kjem ordet til oss. Me treng slike ord. Og alt Guds ord er til alt folket. Me kan ofte verta redde, og i den usikre verda nå er det grunn til det, menneskeleg sett. Her er krig og uro og død og vilkanutbrot og terrorisme. Kva kan eit stakkars vanleg lite menneske gjera med det?

Og så har me ein heilag Gud. Ein som ikkje tåler synd og urett. Ser me inn i vårt eige liv, finn me straks mykje av det. Synda finest i alle små krokar av hjartelivet vårt. Me treng ikkje gå til Bin-Laden og Al-Qaida for å møta synda. Den har me djupt i vår eigen barm.

Dei fleste menneske rømer bort frå synda og Gud. Dei trur dei har lukkast. Diktaren Arne Garborg som vert hylla i vår tid, sa ein gong: ”Skulle eg vera glad, måtte eg gløyma Gud.” Men frå den allmektige Gud kan ingen røma. Difor er det betre å lytta til det sjølve Skaparen seier i dag.

Han seier: Ver ikkje redd. Det finn me om lag 365 gonger i Skrifta, ein gong for kvar dag. Og det lyder til kvar ein som lyttar til Ordet hans.

Redningen vår er å høyra bodskapen frå Gud og fylgja han. Og det Gud seier, er nett om det han sjølv har gjort. Tru det, og du blir løyst frå otten og redsla. Den bodskapen kan gjera deg glad og fri og frelst. Utan å ta imot, går du fortapt. Det er berre dei to vegane.

Kva seier Gud nå?

1. Eg har løyst deg ut.

Å løysa ut er å betala prisen, ta straffa for andre. Og det er Guds store under. Han sende sonen til jorda, han gjekk til krossen friviljug og døydde. Det gjorde han av di me alle var dyrebare (kostesam) for han, v. 4.

Han betalte ein høg pris for å løysa ut syndarar. Me var bundne og måtte setjast fri. Kva vart me løyst frå?

a) Frå syndeskulda. Jesu blod betalte vår gjeld. Han vart ei soning for syndene våre. Kvart øre vart betalt. Difor kan det står: De er dyrt kjøpte. 1. Kor. 6, 20. Prisen er betalt, og du er fri. Prisen var Jesu blod. Han vart såra for synda vår og knust i dommen. Nå kan me berre ta imot.

b) Frå syndebørda. Samvitet vårt kan ha tunge børder som tyngjer oss ned. Jesus vil løysa deg frå det og visa deg at synda di er oppgjort. Du treng ikkje lenger lytta til samvitet over det som var når du har vore hjå Jesus med det. Då har du fred. Det kan vera tungt å tenkja på livet sitt, alt det gale me gjorde og det burde ha gjort som ligg ugjort etter oss. Angst og otte kan fylla sjela. – Ei av Jesu oppgåver var nett å løysa oss ut or dette, Hebr. 2, 15.

c) Frå syndedommen. På Golgata blei Jesus dømt i vår stad. Når du trur og tek imot Jesus, tek du og imot den fridommen som vart kjøpt på Golgata. Då er det sant om deg og: Så er det då inga fordøming for dei som er i Kristus Jesus, Rom. 8, 1. For den truande har då alt vore i domens dag. – Ei anna sak er at verda skal møta fram for Gud og gjera rekneskap for han. Op. 20.. Dommen kviler framleis over dei ufrelste.

Har har gjort det, står det. ”Jeg tilflukt hos Jesus har funnet.”

2. Gud har kalla deg, v. 1 og 26.

Han kjenner deg godt, og har kalla deg ved namn. Du blir beden om eit oppgjer, sjå kap. 1, 18. Det tyder ikkje at Gud ber deg om å betala for synda eller gjera det godt att. Det kan du ikkje. Men han ber oss alle om å erkjenna og vedkjenna oss synda i alle former og ved det rette namnet på synda. Du skal ikkje fuska for Gud, men leggja alt ope fram og seia: Det er mi skuld alt saman.

Det er slik dei har gjort det alle som vart frelste. Dei såg det var nåde å få koma og sang i etterkant: ”Slik som eg var kom eg til Gud og fann heim att til Far.” Eller slik: ”Nåde at han fant meg, kjærlighet som vant meg, nåde at han bar meg til sin fold.” Jfr. V. 25.

3. Då lyder det: Du er min.

Herren kallar deg sitt barn. Det er ei erklæring frå Gud. Me er hans eigedom. Johannes har sett det. Alle dei som tok imot han, gav han rett til å bli Guds barn, Joh. 11, 12. Slik tek han imot oss. I eit brev skriv den same Johannes slik: Nå er me Guds born, 1. Joh. 3, 2. Det er stort å leva slik. Songaren seier det og: ”Det er det noe å være barn av Gud, den evige Fader…”

4. Han er med oss.

I v. 2 står det: Når du går gjennom vatn, elvar eller eld. Han seier ikkje: Om du gjer det. Nei, du må rekna med at det kjem motgang. Lat oss hugsa at me har mange store og sterke fiendar her i verda. Men hjå Jesus er du trygg. I kap. 45, 2 seier han: Eg vil gå føre deg. Du vil aldri gå eit steg utan at Jesus har vore der før og jamna vegen. I kap. 43, 5 seier han rett ut: Eg er med deg. Ta imot det ordet i dag – og takka. Du har han ved sida di nett nå. Amen.

Jes 43, 16-25

Jes. 43, 16-25.

Denne teksten handler om Israels utfrielse. I v. 14 kalles Herren ”han som gjenløser dere”. Gjenløse og utffri kan være å frikjøpe en slave eller å berge fra drukningsdøden. Og det koster noe. Gud har gjort det mange ganger med mennesker. Derfor vil og kan han gjøre det også nå. Noe av dette skal vi tale om her:

I. Exodus – utfrielsen fra Egypt.

Dette er tanken i v. 16-17. Herren førte Israel trygt gjennom vannet og over på den andre siden, mens Egypts hær druknet i havet. Det viser at Gud hadde en plan med Israel – og den kunne ikke Farao forstyrre eller ødelegge. Han skulle befri folket fra trelldommen i landte og føre det til et annet land.

Folket var uverdig og maktet ingen ting selv. Derfor står det: Herren gjorde vei. Det var hans verk og alt var av nåde for folket. Slik er det forresten alltid. Gud handler og gir sin frelse av bare nåde.

Vi ser også at det var et under. De gikk tørrskodd gjennom Rødehavet. En ny vei ble åpnet midt gjennom det som stengte. Slik var utgangen av Egypt og hele reisen gjennom ørkenen. Dette minnes jødene fremdeles, det er en stor merke dag i påsken. Først gikk de gjennom blodbestenkte dører og senere ledet av skyen helt fram til målet.

Slik er det med oss også. Mange ufrelste ser bare stengslene og mener det er umulig. Hvis du skulle tenke slik, vil jeg si deg: Gud gjør fremdeles under, og han har all makt i himmel og på jord. Overgi deg til ham.

II. Babel.

Situasjonen for Jesaja var: Han så i profetisk syn at folket skulle til Babel som fanger. Etter 70 år skulle utfrielsen komme. For da skulle noe nytt skje. Enda en utfrielse var i vente.

Profetien senere er klar i Jer. 29, 10. Det var Guds plan at folket skulle i fangenskap – på grunn av deres synder og ulydighet. De skulle være i et fremmed land blant hendinger. Det ble en stor prøve.

Nå skulle de også gjennom ørkenen. Det var lang vei fra Babel til Jerusalem. Det ville bli slitsomt og noen ville kanskje angre at de var med. Men Gud sørget for dem som han alltid gjør med sine. Han gav dem vann å drikke, v. 20. Det er viktig i et tørt land.

Men ingen ting er fortalt i Bibelen om den reisen – i motsetning til truen fra Egypt. Derfor vet vi ikke noe om denne reisen. Men hovedsaken var at de kom fram velberget gjennom alt. Og det står det skrevet om. - Det er mye ulikt blant oss som Guds folk nå også. Men utfrielsen fra synden og frelsen er det viktigste for oss. Det vil vi vitne om.

III. Golgata.

Denne tanken om utfrielse går mye lenger enn det jordiske. Det forepeiler bare dramaet på Golgata. Der skjedde noe veldig stort.

Hele verden var i slaveri og fangenskap på grunn av synden. Rom 3, 23 sier at alle har syndet. Og Johannes skriver i 1. Joh. 5, 19 at hele verden ligger i det onde. Og ordene i kap. 43, 24 gjelder alle mennesker åndelig talt: ”Du har bare trettet meg med dine synder, og voldt meg møye med dine misgjerninger.” Det er en hard dom. Men den er sann. Slik er Guds attest om hver enkelt av oss etter naturen. Utgangen av dette er den evige fortapelse for alle mennesker. Her nytter det ikke å komme med gode gjerninger og tro om seg selv at man er god nok. Løsningen må ligge et annet sted.

Og den ligger i langfredagens budskap. På korset ropte Jesus i sin siste stund: Det er fullbrakt. Joh. 19, 30. Guds egen sønn steg ned til jorden og ryddet vei for syndere. Alle ble gjenløst da. Han gjorde det ved ta på seg alle verdens synder.

Og du får del i det ved å tro på Jesus. Da blir du fri. Herren selv sier til deg: ”Jeg, jeg er den som utsletter dine misgjerninger for min skyld, og dine synder kommer jeg ikke i hu,” v. 25. Tenk det. Han utsletter det – og vil aldri minnes det mer. Jfr. Kap. 44, 22. Han tilgir synder ubegrensa. Da får du også glemme din fortid, gjemme den i Jesu sår.

I min tid som lærer husker jeg godt en time i kristendom for en 10. klasse. Jeg hadde skrevet tavla full av årstall og setninger om noe vi holdt på med. Men jeg var ikke ferdig. Jeg sa til klassen at vi må viske ut alt sammen så vi får plass til noe mer. Og mens jeg stod der og vasket tavla del for del, tenkte jeg på noe. Og da jeg var ferdig, sa jeg til elevene: Er det noen som vil komme fram og hente fram igjen alle tall og ord og setninger og sette dem tilbake på tavle. Jeg har jo ikke båret dem bort.

De trodde nok at jeg var litt ”tullete” den gangen. Og til slutt rakte en gutt opp handa og sa: Det går jo ikke an, for alt er borte! – Ja, sa jeg, det er sant. Og slik gjør Gud med oss når vi kommer til ham med syndene våre. Han stryker alt sammen ut. Og vi kan begynne på nytt med blanke ark – slik vi gjorde resten av den timen.

Men dette må bli forkynt ut over jorden. ”Det folk jeg har dannet meg, skal forkynne min pris,” står det i v. 21. Og i kap. 12, 5 har Jesaja sagt: La dette bli kunngjort over hele jorden. Det er misjonens oppgave. Vi skal bringe ordet om Jesus ut til alle folk.

-En gang skal den endelige utfrielsen komme! Det skal skje i den siste tid. Da vil vi aldri mer oppleve synd og vondt. For da er Jesus alt i alle. Også i oss troende. Amen.

Jes 44, 1

Jes 44, 22

Jes 45, 1

Jes 45, 20-25

Jes 46, 4

Jes 47, 4

Jes 48, 9

Jes 49, 1-6

Jes 49, 1-6.
Den andre Herrens-tenar-songen om Messias.

Jes. 49, 1-6. Den andre Herrens-tenarsongen.
Messias skal verta vanvørd, men likevel bli frelsar for alle.


Jes. 49, 6. For lite.
Det er Gud sjølv som talar med og til Sonen sin, Messias. Han er Herrens tenar. Her seier han m.a.: Det er for lite at du er tenar for Jakob. Du skal reisa opp att heile verda. Her er ein profeti om Messias som vart oppfylt i Jesus.

Me kjem også nå attende til syndefallet og synda som har øydelagt alt i folket. Fallet i Edens hage gjorde alle til syndarar utan syn og vilje til å gå Guds veg. Profetien om Guds frelse gjeld:

1. Israel.
a) Nasjonalt
skal Israel få igjen landet sitt og bli ein nasjon som då David og Salomo var kongar. Messias skal atterreisa folket og landet. Difor er 1948 eit viktig årstal i profetien si soge. Etter mest 200o år var det atter ein jødisk stat i verda og dei kalla han ”Eretz Israel” – Israels land. Israel skal ikkje vera ein vedrsvid stat med herredøme over andre folk, men dei vil vera herre i eige hus som me alle ynskjer.

b) Åndeleg.
Guds plan er ikkje berre at jødane skal få att landet sitt som dei fekk lovnad om ved Abraham. Gud vil at alle menneske skal bli frelst (1. Tim. 2, 4). Og han har ordna det slik at det kan me berre bli ved eit einaste namn som er gjeve under himmelen. Det er Jesus. Apg. 4, 12. Det siste ordet var forresten sagt til jødar. Profetordet seier at ein dag skal heile Israel blir frelst. Rom. 11, 26. Me har altså noko i vente, det skal skje noko stort med det folket.

2. Heidningane.
Det var ikkje nok at Messias skulle berga Israel og vera frelsar for dei. Alle folk er skapt av Gud og er difor med i Guds frelsesplan. Det står noko om det her også:

a) Eit lys.
Messias skulle vera eit lys for heidningane. Dei lever i eit forferdeleg åndeleg mørke som viser att i moral og samfunn. Dei kjenner ikkje Guds veg og finn ikkje fram ved eige vit og forstand. Difor søkjer dei til døde gudar og er sjølv åndeleg døde. Ein blind kan ikkje leia ein blind, og døde kan slett ikkje visa veg for levande.

Her kom Jesus som lys for verda og viser veg til himmelen på same tid som han er vegen. Han kom for å gjera Guds vilje, Johs 9, 4. Difor kan me berre koma til Jesus og gi oss over til han. Han vil føra oss vel fram til målet.

b) Mi frelse, står det.
Det er Gud som seier det. Jesus kom som Guds tenar og frelsar for verda. Og han var Guds eigen Son. Det var Guds verk han gjorde då han var på jord. Ropet på høgda utafor Jerusalem var til Gud og det lydde over alt folket. Han seier til far sin: Nå har eg gjort alt. Det er fullført. Johs 19, 30. Då blodet rann og livet ebba ut, var forsoninga ferdig for heile verda og nåden ligg klar for alle.

3. Til enden av jorda.
Gud sa til sonen: Mi frelse må nå ut til enden av jorda. Alle var med i frelsesverket og gjeld difor kvar einaste sjel på jorda. Det tyder at misjonen også må ut til alle. Guds ord skal lyda i kvart land og kvar stamme og for kvart språk på jorda. Misjonsfolket kan ikkje vera nøgde før kvar bygd i alle land er nådd med evangeliet om Jesus. Misjonærane skal gå til kvar grend, og Guds born i alle land må be han som eig grøda senda ut mange nye. Og så skal me for for misjonærane og dei nye kristne i andre lnad og for heidningane. Det er vårt største teneste for dei. Det står at det kjem frelste frå alle land. Op. 5, 9 og kap. 7, 9.

Nå gjeld det deg! Vil ikkje du vera med til himmelen? Han gjekk i døden for din del, og det er ennå rom i Guds rike. Det er mogleg å koma nå.
Blir du med?

Jes 49, A.

Jes 49

Jes 50, 4-9

Jes. 50, 4-9.

Dette er den tredje songen om Herrens tenar, etter den frøste i kap. 42, den andre i kap. 49. Sidan kjem den fjerde og siste i kap. 52-53. Denne tredje songen er eit preludium til den store songen om den lidande tenar i kap. 53, som den engelske predikanten Alexander Maclaren seier.

Også i denne songen er det tale om liding, men me får ikkje vita kvifor han lid. Det er først kap. 53 som gjer det klart. Desse versa kan høva både for Jesus Messias og for ein kristen. Vers 4 er viktig og sentralt: Herren har gjeve meg ei læresveins-tunge. Der ligg ei av oppgåvene hans.

A. Messias.

1) Meininga er at tenaren har fått kunnskap av Herren slik at han kan tala trøyst og hjelp til dei som treng det. Messias var vel førebudd då han kom. Som ein læresvein må gjera det Meisteren seier, er alt det Messias talar frå Gud. At denne førebuinga også inneheldt liding og død, får me først vita i kap. 53.

Kvar morgon blir han vekt, og det minner oss om at Gud heile tida er merksam på kva me treng. Og tenaren er lydig og gjer det Gud vil. Han stridde ikkje imot, v. 5 (Då Jesaja levde, visste dei ikkje at Messias var Jesus og Guds Son, difor skriv han slik. Guds Son vil sjølvsagt gjera det Gud vil.)

2) Tenaren måtte lida, v. 6. Her er det tale om fysisk, lekamleg liding. Det minner om Jesu liding i Mat. 26, 67ff og kap. 27. 26ff og Joh. 19, 1ff. Det gjekk slik profeten hadde sagt. Men det viser og kor fullstendig lydig tenaren var. Han veik ikkje unna og gøymde seg som slag og hån.

Folket var altså imot han. Dei ynskte han ikkje velkomen og tok ikkje imot den frelsa og trøysta han hadde fått å gå med.

3) Tenaren sette si lit til Gud, v. 7ff. Han var trygg på at Gud ville hjelpa han. Difor ser me her noko av det åndelige livet hjå Messias, med tillit og tru til sin Gud. Han veit at han ikkje skal bli til skammar – dvs. han skal sigra til sist. Motstand og liding er førebels. Det kjem nye dagar. Då skal fienden tapa, ”og møll skal eta dei”.

4) Tenaren si oppgåve er å hjelpa dei svake, v. 4. Han skal styrkja den trøytte. I lys av NT er det tydeleg at dette er ei åndeleg oppgåve. Han skal ikkje berre vera doktor og hjelpa dei sjuke. Han ser at dei trøytte og svake er slik på grunn av synda. Difor er det hovudoppgåva hans.

Og korleis skal han hjelpa og trøysta? Han gjer det med sine ord! Noko anna duger ikkje. Og slik skjer det når Jesus skal hjelpa ein syndar: Han ber oss ikkje om å ta oss saman, gjera mange gjerningar eller gråta i veker og dagar.

Han seier: Tru på meg. Eg har sone di synd og betalt alt. Frelsa er di av nåde – på grunn av mi gjerning. ”Ordet forkynner at mine synder, kommer han aldri mer i hu.” Har du kome til han?

B. Ein kristen.

Me har og fått ei læresvein-tunge. Gud vil tala med oss og læra oss vegen. Er me og lydige og viljuge som Meisteren var det? Høyrer me det Gud seier i sitt ord?

Og det me sjølv har fått, kan me bera vidare til andre. Trøysta i evangeliet gjeld alle. Og alle må bli frelste på same måten. Den beste hjelpa me kan gi, er å lesa eit vers eller to frå Guds bok. Det kan vera til ein sjuk eller gamal, eller til ein som er åndeleg sliten og trøytt. Då hjelper ikkje ein setning frå Snorre eller ei avis. Men Bibelens ord har kraft i seg til å reisa opp den svake.

Jes. 51. 1-8.

Jes 51, 5.

Kap. 52-66 - i desember.